Тајната мапа

     Летото започна како и секое друго – со топли прегратки од баба, мирис на свежо печен леб и џем од капини. Селото беше тивко, но полно со живот – црцорењето на птиците, шумолењето на листовите и веселото лаење на кучињата што трчаа по патот беа музика за душата на Сара и нејзиниот помал брат Марко.

    Едно попладне кога сонцето се спушташе зад боровите, тие решија да ја истражат старата плевна зад куќата на баба. Местото беше полно со прашина, но и со мистерија. Додека Марко риеше во стар куфер, Сара повлече едно купче од слама и зад него здогледа мал отвор во ѕидот. Внатре, внимателно склопена, имаше една стара мапа.

    Мапата беше прашлива и пожолтена, но линиите и симболите беа јасни: планина, река, мост и една црвена точка обиколена со симболи. На дното пишуваше со завиткани букви:

„Само храбрите со чисто срце ќе го најдат скриеното срце на шумата.“

Сара го погледна Марко, а тој веќе ги обуваше патики.

– Да тргнеме веднаш! – извика со ентузијазам.

– Почекај! Треба да земеме вода, нешто за јадење и батериска лампа. Ова не е обична прошетка – ова е вистинска потрага! – одговори Сара, веќе чувствувајќи се како вистински истражувач.

    Следниот ден, уште пред изгрејсонце, тие тргнаа. Патеката од мапата ги водеше низ густи дрвја, каде сончевите зраци едвај  пробиваа. Насекаде се слушаа звуци од птици, скокот на верверички и тивко жуборење на реката.

Првата ознака на мапата беше дрво со изгравирано срце. По кратко пребарување, го најдоа – огромен даб, чие стебло беше дебело колку слон, а на него – срце со иницијали: „Л и К“.

– Можеби тоа се децата што први ја нашле мапата – шепна Сара.

Следејќи ја реката, стигнаа до старо дрвено мостче, кое шкрипеше со секој чекор, како да им зборува: „Само храбри преминуваат.“

На другата страна, се појави пештера – темна, студена и тивка. На нејзиниот ѕид, истите симболи од мапата беа изгравирани: топка, срца, ѕвезди.

– Треба да ги допреме, се сеќаваш? – рече Марко.

Кога Сара ги допре со рака, ѕидот тивко затрепери, а потоа се отвори таен премин.

    Тие влегоа внимателно. Внатре, пештерата не беше мрачна туку исполнета со меко сино светло кое светкаше како ѕвезди на таванот. Во средината имаше круг направен од камења, а во него – голема дрвена кутија.

Сара ја отвори.

Внатре имаше:

• Стари играчки 

• Цртежи со бои избледени од времето

• Мали тетратки со приказни, песни, игри

• Еден дневник со наслов: „За идните авантуристи“

Во дневникот пишуваше:

„Овој таен свет го создадовме ние – децата што веруваат во магија. Оставете нешто свое и раскажете своја приказна. Така срцето на шумата никогаш нема да престане да чука.“

Сара извади цртеж што го цртала минатата недела – „Светот што сакам да го откријам“ – и го стави внатре. Марко ја додаде својата среќна слика од робот што ја чувал во ранецот. Го затворија сандакот.

Кога се вратија дома, баба ги прегрна силно.

– Значи... сте го нашле, нели?

– Ти знаеше?! – во еден глас извикуваа децата.

Баба се насмевна таинствено и рече:

– Јас само знам дека вистинските авантури ги чекаат оние што имаат срце да ги следат...

📜Секоја авантура започнува со љубопитност. А највредните откритија не се скапоцености, туку спомени, мечти и приказни што се пренесуваат од дете на дете, низ генерации.