Приказна: Лена и волшебниот камен

       Во едно мало село, опкружено со зелени ритчиња и чисти извори, живееше девојче по име Лена. Таа беше љубопитна, секогаш насмеана и обожаваше да сонува за големи чуда.

Еден ден, додека шеташе низ шумата, здогледа мал, сјаен камен што блескаше на сонцето. Кога го зеде во рацете, почувствува топлина, а во главата ѝ одѕвона мек глас:

— „Јас сум волшебниот камен! Сè што ќе замислиш, ќе стане вистина!“

Лена беше восхитена! Проба да замисли пеперутка, и веднаш една шарена пеперутка слета на нејзиниот дланка. Замисли топол леб, и тој се појави пред неа, миризлив и вкусен.

Но, Лена не сакаше оваа моќ да ја користи само за себе. Почна да помага на луѓето од селото – им создаде градини полни со цвеќиња, им донесе храна на сиромашните и направи дожд во време на суша.

Но, за волшебниот камен дозна злобниот гроф Вилем. Тој испрати војници да ѝ го земат.

— „Ќе создадам богатства какви што светот не видел!“ – викна тој, стискајќи го каменот.

Но, ништо не се случи. Каменот остана обичен и студен.

— „Тој не работи за алчни срца,“ му рече Лена. „Моќта му е во добрината!“

Гроф Вилем, лут и бесен, го фрли каменот во реката.

Лена прво се натажи, но потоа свати – вистинската магија не била во каменот, туку во нејзиното срце, во добрината што ја ширеше.

И од тој ден, продолжи да им помага на луѓето – не со магија, туку со љубов, добрина и труд.

                                                                   ✨ КРАЈ ✨