Приказна: Волшебната Ѕвезда

       Во живописно мало село, опкружено со раскошни зелени ридови и кристално чисти потоци, живееше едно девојче по име Ана.Таа имаше светли очи полни со љубопитност и срце што копнееше по авантури. Секоја вечер, пред да заспие, седеше покрај прозорецот и ги набљудуваше ѕвездите, замислувајќи си дека некаде таму, во длабочината на ноќното небо, постои магичен свет.

— Дали ѕвездите навистина можат да зборуваат? – си шепотеше Ана пред да ги затвори очите.

Но, таа ноќ беше посебна. Додека гледаше кон небото, една ѕвезда блесна посилно од сите други. Светлината ѝ беше топла и нежна, а по неколку моменти, почна да се движи. Со секунда што минуваше, стануваше сè поголема и посјајна, сè додека не слета тивко пред Ана, како мал, светлечки балон.

— Ана, ти секоја вечер ги набљудуваш ѕвездите со восхит. Денес јас дојдов да ти покажам нешто посебно – рече ѕвездата со мек глас.

— Навистина? – прошепоти Ана, неспособна да поверува во тоа што го гледа.

— Јас сум Волшебната Ѕвезда. Сакам да ти покажам дека магијата постои не само во небото, туку и во тебе.

— Како можам да ја видам таа магија? – праша Ана, очите ѝ сјаеја од возбуда.

— Само затвори ги очите и верувај – рече ѕвездата и нежно ја допре Ана по челото.

Одеднаш, сè околу неа се претвори во нешто чудесно. Дрвјата почнаа да светат со мека сина светлина, реките изгледаа како течен сребрен сјај, а малите светулки танцуваа во воздухот како мали, живи ѕвездички.

— Ова е неверојатно! – извика Ана, вртежот од возбуда ѝ ги исполни градите.

— Ова е светот на соништата – продолжи ѕвездата. – Тој постои во твоето срце. Секогаш кога ќе посакаш да видиш нешто убаво, само затвори ги очите и слушај го своето срце. Ќе те одведе до најубавите соништа.

Ана се насмевна. Се чувствуваше како да лета, како да станала дел од самиот универзум. Танцуваше меѓу ѕвездите, играше со светлината и чувствуваше дека може да го допре бескрајното небо.

Но, како што минуваше времето, почна да ја обзема топлина и спокој. Полека ја почувствува мекоста на својот кревет под себе. Отвори очи и се најде во својата соба. Утрото допираше до нејзиниот прозорец, а во нејзиното срце сè уште живееше магијата од таа волшебна ноќ.

Од тогаш, секоја вечер, пред да заспие, Ана ги затвораше очите, слушаше со срцето и патуваше низ најубавите соништа, знаејќи дека волшебната ѕвезда секогаш ќе биде со неа.